Regie: Amjad Al Rasheed

Duur: 113 minuten

Nawal heeft haar appartement in de Jordaanse hoofdstad Amman samen met haar man Ahmad gekocht: haar bruidsschat zit erin en geld dat ze verdiend heeft. Toch staat het huis alleen op zijn naam. Die administratieve fout blijkt een dure vergissing wanneer Ahmad plotseling in zijn slaap overlijdt. Het erfrecht in Jordanië, gebaseerd op shariawetten, brengt Nawal in grote problemen.

De jonge weduwe heeft een dochtertje, maar geen zoon. Had ze wel een jongen gekregen, dan was het huis in zijn en dus ook haar bezit gekomen. Nu moet ze de erfenis delen met de familie van haar man. Haar zwager is niet van plan van zijn erfdeel af te zien: hij wil dat Nawal het appartement en haar auto verkoopt. Nawal laat het er niet bij zitten. Ze werkt als verzorger bij een rijke oude dame die aan alzheimer lijdt. De welgestelde familie heeft zo haar eigen problemen, wat Nawal op een idee brengt; iets met een zwangerschapstest, een wisseltruc en een mogelijke mannelijke erfgenaam, die haar voor dakloosheid zal behoeden.

Ondanks toenemende druk van de mannen in haar leven — haar akelige zwager, haar ruggengraatloze broer, de vriendelijke collega die een oogje op haar heeft — blijft Nawal varen op haar eigen kompas. Inshallah a Boy laat fijntjes zien hoe de verhoudingen liggen.

Het Jordaanse erfrecht is in beton gegoten, maar in een vrouwonvriendelijke samenleving ontstaan als vanzelf creatieve sluiproutes. (Volkskrant)

Indrukwekkend speelfilmdebuut van de jonge Jordaanse regisseur en scenarioschrijver Amjad Al Rasheed. Inshallah a Boy werd als eerste Jordaanse film geselecteerd voor het filmfestival in Cannes, en won daar een belangrijke distributieprijs.

Terecht, want de film is een knap opgebouwd, ontroerend en soms ook humoristisch drama. Het thema vrouwenrechten in de islamitische wereld (met terloops ook een inkijkje in de katholieke wereld) wordt aangekaart, niet in een achteraf dorpje in het verleden maar in het hedendaagse, stedelijke Jordanië.